در آنالیزهای آزمایشگاهی، مقادیر آلودگی به مایکوتوکسین‌ها غالبا به صورت خشک شده در هوا گزارش می‌شود و این بدان معنی است که مقادیر مایکوتوکسین‌ها در منابع خوراکی که از لحاظ کمی مقدار بیشتری از خوراک حیوانات مزرعه‌ای را تشکیل می‌دهند، اهمیت بیشتری می‌یابد. یکی از پرمصرف‌ترین منابع خوراکی در صنایع گاو شیری، سیلاژ ذرت است و با توجه به این که حدود 50-40 درصد از ترکیب خوراک گاو شیری (براساس خشک شده در هوا) را سیلاژ ذرت تشکیل می‌دهد، مقادیر آلودگی به مایکوتوکسین‌های آن میتواند تعیین کننده شرایط آلودگی گاوهای شیری باشد. در این مقاله تلاش شده است تا مهمترین مایکوتوکسین‌هایی را که میتواند سیلاژ ذرت را درگیر نماید معرفی شود.
مقدمه
در طی مطالعه‌ای بر روی 24 مزرعه گاو شیری در هلند (Driehuis et al., 2008) مشخص شد که سطح آلودگی منابع سیلاژ علوفه‌ای بیش از سه برابر سایر منابع خوراکی در گله است و با توجه به سطح مصرف بالای این منابع در جیره، توجه به مشکلات ناشی از آنها میتواند اهمیت مضاعفی پیدا کند. در نگاه اول، چنین داده‌های علمی، با سطح انتظارات ما هیچ همخوانی ندارد، زیرا براساس قاعده، سطح اسیدیته‌ی سیلاژ و محدودیتی که در مقدار اکسیژن سیلو وجود دارد می‌بایستی جلوی رشد کپک‌ها را گرفته باشد. به غیر از پنیسیلیوم‌ها، کپک‌های معمول سیلاژ هم چون فوزاریوم‌ها، آسپرژیلوس‌ها، موناسکوس‌ها، ریزوها و سایر گونه‌های ژئوتریکوم‌ها نسبت به اکسیژن و شرایط pH پایین حساس هستند و امکان رشد آنها در سیلاژ وجود ندارد. پس سوال اینجاست که چگونه منابع علوفه ای سیلاژ شده به سطوح بالای مایکوتوکسینی آلوده می‌شوند؟
منابع سیلاژ می‌توانند در دوره‌ی رشد گیاه در مزرعه به هر یک از قارچ‌های فوزاریومی یا آسپرژیلوسی آلوده شده باشند و یا آلودگی در زمان طول مدت سیلوسازی و براثر آلودگی به قارچ‌های آسپرژیلوس یا پنیسیلیوم رخ داده باشد.
