هر گردی، گردو نیست و هر بنتونیتی، توکسین بایندر نیست!

زمان مطالعه: < 1 دقیقه مدتی است که استفاده از ترکیبات بنتونیتی با اهداف مختلفی (به عنوان توکسین بایندر، پلت بایندر و حامل) در صنایع خوراک دام، طیور و آبزیان رواج فراوانی یافته است، لیکن مقررات سختگیرانه­‌ای برای نظارت بر تولید آن وجود ندارد. براساس مقررات 2013/1060 سازمان تنظیم مقررات اتحادیه اروپا، تنها بنتونیتی قابل استفاده به عنوان افزودنی خوراک ...

< 1 دقیقه
0 دیدگاه
دام آراد
زمان مطالعه: < 1 دقیقه

مدتی است که استفاده از ترکیبات بنتونیتی با اهداف مختلفی (به عنوان توکسین بایندر، پلت بایندر و حامل) در صنایع خوراک دام، طیور و آبزیان رواج فراوانی یافته است، لیکن مقررات سختگیرانه­‌ای برای نظارت بر تولید آن وجود ندارد. براساس مقررات 2013/1060 سازمان تنظیم مقررات اتحادیه اروپا، تنها بنتونیتی قابل استفاده به عنوان افزودنی خوراک در خوراک دام، طیور و آبزیان است که حداقل حاوی 70 درصد ترکیبات اسمکتایتی باشد.

ترکیبات اسمکتایتی یکی از چهار دسته ترکیبات بنتونیتی هستند که از لحاظ فاصله بین لایه­‌ها و ظرفیت تبادل کاتیونی (CEC)  با سایر ترکیبات بنتونیتی متفاوت هستند، به نحوی که لایه­‌های آن­ها دارای فاصله‌­ی بین 2-1 نانومتری است که فضای مناسبی را جهت جاگیری مولکول مایکوتوکسین­‌های قطبی تهیه می‌­سازد، در حالی که دسته­‌های دیگر بنتونیتی با فواصل زیر 1 نانومتر بیشتر برای جذب ترکیبات قطبی دیگر هم چون مواد معدنی (Ca+2، P+2، Mg+2 و …) و ویتامین­‌های دارای بار مثبت (مانند ویتامین E و ویتامین­‌های گروه B) مساعد هستند. محدودیت در جذب مایکوتوکسین‌­ها در ترکیبات بنتونیتی با فواصل بین لایه‌­ای زیر یک نانومتر بیش­تر به دلیل محدودیت در عدم انطباق در اندازه بزرگ مولکول مایکوتوکسین در فاصله­‌ی بسیار کوچک بین دو لایه است. در بیش­تر موارد عدم توجه به نوع بنتونیت مورد استفاده در صنایع خوراک باعث می‌­شود که هدر رفت ویتامین­‌ها و مواد معدنی از طریق اتصال به بنتونیت بوجود آید.

­

 

درخواست مقاله

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *