مدتی است که استفاده از ترکیبات بنتونیتی با اهداف مختلفی (به عنوان توکسین بایندر، پلت بایندر و حامل) در صنایع خوراک دام، طیور و آبزیان رواج فراوانی یافته است، لیکن مقررات سختگیرانهای برای نظارت بر تولید آن وجود ندارد. براساس مقررات 2013/1060 سازمان تنظیم مقررات اتحادیه اروپا، تنها بنتونیتی قابل استفاده به عنوان افزودنی خوراک در خوراک دام، طیور و آبزیان است که حداقل حاوی 70 درصد ترکیبات اسمکتایتی باشد.
ترکیبات اسمکتایتی یکی از چهار دسته ترکیبات بنتونیتی هستند که از لحاظ فاصله بین لایهها و ظرفیت تبادل کاتیونی (CEC) با سایر ترکیبات بنتونیتی متفاوت هستند، به نحوی که لایههای آنها دارای فاصلهی بین 2-1 نانومتری است که فضای مناسبی را جهت جاگیری مولکول مایکوتوکسینهای قطبی تهیه میسازد، در حالی که دستههای دیگر بنتونیتی با فواصل زیر 1 نانومتر بیشتر برای جذب ترکیبات قطبی دیگر هم چون مواد معدنی (Ca+2، P+2، Mg+2 و …) و ویتامینهای دارای بار مثبت (مانند ویتامین E و ویتامینهای گروه B) مساعد هستند. محدودیت در جذب مایکوتوکسینها در ترکیبات بنتونیتی با فواصل بین لایهای زیر یک نانومتر بیشتر به دلیل محدودیت در عدم انطباق در اندازه بزرگ مولکول مایکوتوکسین در فاصلهی بسیار کوچک بین دو لایه است. در بیشتر موارد عدم توجه به نوع بنتونیت مورد استفاده در صنایع خوراک باعث میشود که هدر رفت ویتامینها و مواد معدنی از طریق اتصال به بنتونیت بوجود آید.